Our Love Is Like A Song (Chapter 5)

CHAPTER 5

Ibinaba niya ang cellphone at nilingon si Vincent na naghihintay ng sasabihin niya. Bakas sa mata nito ang excitement pero kalmado parin ito. “Wrong number ako.” Pabirong tumawa siya at nag-peace sign dito. Nakita niya ang pagsimangot nito kaya naman agad niyang tinawagan muli si Sabrina but this time sinigurado niyang tama ang napindot niya.

“Geez Mookie. You’ll kill me sa pinaggagawa mo.” Biro nito. Sinensyasan niya itong manahimik dahil may sumagot na sa telepono. Kung maririnig ni Sabrina ang boses nito ay siguradong mabubulilyaso ang plano nila.

“Hello? Sab?” medyo nag-aalinlangan niyang bati. Hindi kasi siya sigurado kung iyon parin ang number ni Sabrina. Dalawang taon na silang walang contact dito. Dapat pala ay hiningi niya muna ang number nito kay Vincent.

Hindi sumasagot ang nasa kabilang linya kaya nagsalita siyang muli. “Is this Sabrina Caliente?”

“W-Who is this?” tanong ng nasa kabilang linya. She recognized the voice as Sabrina’s.

“Si Mookie ito. Maria Kristine Maximino, remember me?” Vincent continued to watch her. “Is this Sabrina?” ulit niyang tanong.

“Mookie! Long time no talk!” relieved na sagot ni Sabrina. “Napatawag ka?”

Hindi parin pala nagpapalit ng numero ito. Nakaramdam siya ng tampo dito dahil hindi man lang sila tinawagan nito kahit minsan. And Sabrina seldom answer their calls kaya naman nagsawa narin sila.

Isinantabi niya muna ang tampong nararamdaman nang maalala ang pakay nila. “Nangangamusta lang. Kamusta na diyan sa Manila?” pagkumpirma niya kung nasa Manila pa ba ito.

“I’m not in Manila right now. I’m back here in Laguna. Busy ka ba ngayon? Magkita naman tayo. I want to catch up sa mga nangyari sa inyo. Kaso hindi ako pwedeng lumabas ng bahay eh.” Kasi may pinagtataguan ka. “Bigay ko nalang sayo ang address ng tinutuluyan namin.”

Namin? May kasama ito sa bahay? Parang hindi maganda ang kutob niya dito. Wala na ang mga magulang ni Sabrina kaya sino ang makakasama nito sa bahay? Matapos isulat ang address na idinikta nito ay ibinaba na niya ang telepono. “Well that came up pretty easy. Akala ko mahihirapan tayo sa paghahanap sa kanya. Paanong paghahanap ba kasi ang ginagawa mo?”

He sighed. “I went to places where Sabrina used to hang out. I even went to their old house pero nabenta na pala iyon. Wala namang nagsabi sa mga napagtanungan tungkol sa inyo.”

Nasa harapan mo na hindi mo pa nakikita. Sabi niya sa isip niya ngunit parang ibig niyang bigyan ng ibang kahulugan iyon. In-start na niya ang kanyang Lancer at nagsimulang mag-drive papunta sa address na ibinigay ni Sabrina. Tantsya niya ay aabutin sila ng isang oras sa byahe dahil may kalayuan ang address na binigay nito mula sa kanila.

Para hindi mainip ay nagtanong siya ng mga bagay-bagay dito tungkol kay Sabrina. Maligaya namang nagkwento ito at may kakaibang ningning pa sa mga mata nito. Parang bigla siyang nagsisi na tinanong niya ito tungkol doon dahil bigla siyang nanamlay. Ewan ba niya pero hindi niya magawang maging lubos na masaya para dito. Hinayaan nalang niya itong magsalita.

“We met each other almost a year ago. She just got signed under the same recording company as ours pero under training pa siya. Then we became friends until I courted her at sinagot niya ako. Kung makikita ko lang siya ngayon kakalimutan ko na ang ginawa niyang pag-iwas sa akin.”

“Napaka-martyr mo naman.” Pang-ookray niya dito.

“Because I don’t want her out of my life. Bakit ko naman ipagtutulakan palayo ang isang taong gusto kong makasama?”

Bigla ay napa-isip siya kung bakit iniiwasan ni Sabrina si Vincent. Does she want him out of her life? Kung tama ang iniisip niya ay naaawa na sa binata. Nako Sabrina, you better have a good explanation for leaving this guy.

“Sabagay.”

“Hindi ka pa kasi nai-in love. Ang dami namang lalaki sa paligid na patay na patay sayo hindi mo lang pinapansin.”

“Nasaan? Alam mo, hindi naman ako kagandahan kaya imposible ang sinasabi mong iyan.”

“Correct.”

Inirapan niya ito. “Kung magsasabi ang isang taong ganoon, huwag ka nalang sasagot kung iyan lang din naman ang isasagot mo, pwede ba? Kumukulo nanaman ang dugo ko eh.”

“Ikaw na nga ang sinangayunan ikaw pa ang galit.”

“Ewan ko sayo! Bakit ka ba laging nang-aasar?” parang bale-wala din pala ang misyon niya sa sarili na pasayahin ito. Hindi naman pala ito talagang malungkot… at may lakas pang mang-asar! Sayang lang effort ko! Hmpf!

“You know, loving someone is not all about the looks. There’s something more.. At hindi ka naman pangit, cute ka nga eh. You also have a nice personality so tingin ko walang mahihirapan na mahalin ka.”

“Talaga?” Nag-init ang mga pisngi niya. Maliban sa nanay niya ay wala nang ibang nagsasabi na cute siya.

“Oo naman! And I think Jester noticed that too.” Nakuha naman kaagad niya ang ibig ipagpakahulugan nito.

“Magkaibigan lang kami at alam niya iyon.” Pinagdiinan pa niya ang salitang kaibigan. “Mabuti pa ako na muna ang makipagkita kay Sabrina mamaya. Maiwan ka muna dito.”

“Ha? Bakit naman?”

“Duh! Kung makikita ka niya kakaripas ng takbo iyon. Sesenyasan nalang kita kung pwede ka nang lumapit.”

Ang totoo ay may gusto muna siyang klaruhin. Tingin niya ay may inililihim ang kaibigan sa kanya. At kailangan niya munang tuklasin iyon.

Nang makarating sa destinasyon ay inihinto niya ang kotse sa medyo kalayuan ng bahay na tinutukoy ni Sabrina. Kinuha niya ang kanyang bag at lumabas ng kotse.

“Wait!”

Sumunod pala sa kanya si Vincent. “Ako na nga muna ang makikipag-usap hindi ba?”

“Ayokong maghintay sa kotse. Sasama nalang ako sayo. Bakit ba hindi pwedeng sabay nalang tayo?”

“Ang kulit mo. Para kang bata.”

“Pasensya na. Gusto ko na kasing makita si Brie.”

Napangiwi siya nang marinig ang tawag nito kay Sabrina. Sa tingin niya ngayon ay para itong isang bata na sabik na sabik umuwi sa tahanan nito. Lumambot naman ang puso niya sa tingin nito. “…Fine! Pero magtago ka nalang doon sa mga puno sa tapat ng bahay niya. Huwag na huwag kang magpapakita. Hihintayin mo ang signal ko, maliwanag?”

“Maliwanag pa sa sikat ng araw, Ma’am!” sumaludo pa ito sa kanya.

“Ewan ko sayo.” Tumawid na ito at naghanap ng mapagtataguang puno. Sumenyas ito na ayos na ito.

Kumatok na siya sa pinto. Nakarinig siya ng mga yabag papalapit. Umawang ng kaunti ang pintuan at may sumilip doon. Tuluyan na itong bumukas at iniluwa noon si Sabrina.

“Mookie!” Agad siyang niyakap nito ng mahigpit. “Na-miss kita!”

Gumanti naman siya sa yakap nito. Siya man din ay na-miss ito. “Sab! Long time ah! Nakakatampo ka, tagal mong hindi nagparamdam.”

Tumawa ito.  “Halika pasok ka.” Nilingon niya ng mabilis si Vincent bago pumasok. Nakita niyang nakasilip ito at pinagmamasdan si Sabrina. Pinaupo siya ni Sabrina sa sofa. “Ikukuha kita ng miryenda.”

Inilibot niya ang paningin. Maliit at simple lamang ang bahay na iyon. Malayo sa iniisip niya. Ang alam kasi niya ay hinding hindi maitatabi ang salitang simple dito. Mahilig ito sa magagarbong bagay at hindi madaling makuntento. Kaya ng nagkipagsapalaran pa ito sa Maynila upang mas umunlad.

Bumalik sa Sabrina na may dalang tray ng inumin at dalawang slice ng cake. Iniabot nito ang isa sa mga iyon sa kanya. “Pasensya na talaga Mookie kung matagal akong hindi nagparamdam. Alam kong walang excuse doon dahil madaming paraan para ma-kontak ko kayo.”

“Mabuti naman at alam mo, bruha ka.” Himutok niya saka sumubo ng cake.

“Kaya nga nagso-sori, hindi ba?”

“Apology accepted. Pero kailangang suyuin mo din sina Cheska at Jester.”

“Oo naman!” Sabay silang tumawa. Nakalimutan na niya si Vincent nang magsimula na silang magkwentuhan.

“Sab, akin nalang iyang cake mo. Tumataba ka na eh.” Biro niya nang mapansin na madyo may kalakihan ang tiyan nito.

Bigla ay parang kinabahan ito. “H-ha? Hindi naman ah.”

“Denial ka pa. Ayan oh! Para kang buntis.” Natigilan siya. Oh my God! Saka niya napansin na may nakausli na kung ano sa ilalim ng lamesang nasa harapan niya. Agad niya itong pinulot.

Isa iyong picture frame. Larawan iyon ni Sabrina at may kasama itong isang lalaking hindi niya kilala. Nakasandal si Sabrina sa balikat nito ay nakakawit naman ang bisig ng lalaki sa baywang si Sabrina. Nakaharap ang kamay ng mga ito na may suot na singsing. Masayang masaya ang mga ito sa larawan.

“What’s this?” Nakakunot noong tanong niya. “Who’s this?”

“Pasensya na kung kailangan ko pa itong itago sayo Mookie.”

“Ano ba talagang nangyari?”

“He’s Bryant…. my husband. Kinasal kami sa huwes two months ago. Pasensya na at wala akong nasabi sa inyo. Biglaan kasi ang lahat. He got me pregnant. This is actually his house and we live here together. Pinatago ko siya doon sa kwarto namin kasi parang hindi pa ako hasang sabihin sayo. Pasensya na talaga.”

Parang biglang sumakit ang ulo niya. Hindi niya inakalang may mangyayaring ganoon dito. Bigla niyang naalala si Vincent. Paano niya sasabihin ang lahat dito? Hindi naman niya makuhang magalit sa kaibigan pero hindi rin niya mapigilang maawa kay Vincent.

“Ayos ka lang ba?”

“O-Oo.. sumakit lang ang ulo ko.” Inabutan siya nito ng juice.

“Pasensya na talaga Mookie.”

Nginitian lamang niya ito. Kung pwede lang na kausapin niya ito tungkol kay Vincent ay gagawin niya pero tingin niya na mas mabuting manahimik nalang siya.

“Ipapakilala ko sayo si Bryant. Wait here.” Tumayo ito at sinundo sa kwarto ang asawa nito.

Nag-ring bigla ang cellphone niya. Agad niyang hinalughog ito sa bag at nakitang may text message si Vincent sa kanya.

Ang tagal mo naman. Kinakagat na ako ng langgam at lamok dito. Pupunta na ako diyan!

Nanlaki ang mata niya sa nabasa. Oh God! No, not now! Tatawagan sana niya ito nang may kumatok sa pinto. Si Vincent na iyon!

“Sandali lang!” Dumating na sa kusina ang mag-asawa. Tumakbo si Sabrina upang pagbuksan ng pinto ang kumakatok. Binati siya ni Bryant.

Pakiramdam niya ay gusto niyang lumubog sa upuan. Ayaw niyang panoorin ang mga susunod na mangyayari. Tiyak na magagalit si Vincent sa mga ito. Napatayo siya sa upuan nang buksan ni Sabrina ang pinto.

Isang bungkos ng rosas ang sumalubong dito. Halatang nagulat ito ngunit tinanggap nito iyon. Laking gulat nito nang makita si Vincent.

“V-Vincent!” she looked horrified. Bigla itong namutla.

“Brie! Akala ko hindi na kita makikita! Alam mo bang matagal na kitang hinahanap?” Mahigpit nitong niyakap si Sabrina. Biglang kumunot ang noo nito. “Parang lumalaki ang tiyan mo ah.” Dahan-dahang binitiwan nito si Sabrina nang makita nito si Bryant. “What’s going on?”

Agad niyang nilapitan ito. “Vincent—”

“What’s going on?!” dumagundong ang baritonong boses nito sa kabahayan. Bigla siyang nakaramdam ng takot nang makita ang ekpresyon nito na gait na galit.

Lumapit si Bryant sa kanila at inakbayan si Sabrina. “We’re married.”

Tears started to form in his eyes. “You’ve got to be kidding me! Let’s get out of here, Brie. Bumalik na tayo sa Manila.” Hinila nito ang braso ni Sabrina. Agad itong pinigilan ni Bryant.

“Bitiwan mo siya!”

Mukhang hindi na nakapagpigil si Vincent at hinila si Bryant sa collar nito. Tinulak ito ni Bryant palabas. Lumabas din ito at sinalubong si Vincent ng isang suntok. Gumanti si Vincent dito.

“Tama na!” Sigaw niya ngunit patuloy parin ang dalawa. Nang nilingon niya si Sabrina ay umiiyak ito.

Napahiga si Bryant sa lupa. Dinaganan ito ni Vincent at pinag-uulanan ng suntok. “Walanghiya ka! Sino ka ba? Anong ginawa mo kay Sabrina?!”

Hinila niya ito palayo kay Bryant bago pa may mangyaring mas malala. Tumayo ito at kinabig ang kamay niya palayo. Patakbong nilapitan ni Sabrina si Bryant.

“Bryant!” Patulog ang paghagulgol ni Sabrina.

“Huwag mo siyang iyakan. Pinikot ka lang niya!” ani Vincent.

Nilapitan ito ni Sabrina. “I’m sorry sa nagawa ko sa iyo. Ako ang mali… dapat inayos ko muna ang lahat sa atin.”

He scoffed as tears rolled down from his eyes. “I can’t believe this. Anong ginawa kong mali?”

“Wala… wala kang ginawang mali.”

“Brie, I want you back… I love you, I love you…” Bahagya pang napiyok ito. Hilam na ng luha ang mga mata nito. Lumuhod ito sa harap ni Sabrina at hinawakan ang kamay nito. He sounds so desperate that it breaks her heart to see him like that.

“I’m sorry.” Binawi ni Sabrina ang kamay mula dito at nilapitan muli si Bryant. Naiwan si Vincent na nakasalampak sa lupa.

Nilapitan at inalalayan niya itong tumayo. Tahimik silang umalis at bumali sa kotse. Dinala niya ito sa upuan sa likod. Nilingon niya ito. Humiga ito doon at patulog ang paghagulgol. Gusto man yang may gawin para dito ay alam niyang wala siyang magagawa.

Malalim na ang gabi nang makauwi sila. Mabigat man ay inalalayan muli niya ito papasok ng apartment. Inihiga niya ito sa kama at tinanggal ang sapatos nito. Pagbalik niya ay may dala na siyang panggamot sa bugbog nito. Inuna niyang nilinis ang mukha nito gamit ang basang bimpo sana niya inabutan ito ng ice pack. Nilagyan din niya ng gamot ang mga sugat nito at tinapalan ng bandage.

Nagpakawala siya ng isang malalim na buntong hininga habang pinagmamasdan ang natutulog na anyo nito. Parang gusto niyang maiyak sa sinapit nito. Kanina lang ay napakasaya nito dahil makikiata na nito ang babaeng pinakamamahal. Ngayon ay parang pinagsakluban na ito ng langit at lupa.

Napakalungkot ng gabing iyon. Napakatahimik… masyadong madilim.

If only she can do something about it. If only she can mend his broken heart…

He stroked his hair as she stared at him. “Mokong na ‘to.”

<<<PREVIOUS ************************************************ NEXT>>>

Paano Na Kaya (Movie) with Review

Jologs na kung jologs.. proud to be! Hahaha! Excited na talaga ako for Star Cinema’s 1st movie of the year.. ang “Paano Na Kaya” starring KIMERALD!!! AHHH!! This loveteam never cease to amaze me in terms of romance! Ito yung mga role na gusto ko para sa kanila at hindi iyong mala-sundalo. Feeling ko masyado pa silang bata para doon.

Cliche? Yes, pero I still can’t wait. Feeling ko mapapatodo ang pag-iyak ko sa movie na ito! The good thing about the cliche-ness in this movie is maraming makaka-relate kasi nangyayari talaga ito sa totoong buhay. Mahirap talagang ma-inlove sa bestfriend mo (as if naranasan ko na! Haha!)

Hmmm..sino kaya ang mahila kong manuod?

REVIEW (WARNING! SPOILER!):

Nahila ko ang mga kaibigan ko. Haha!

I watched the movie and it was good. My only complain is how the movie started. It’s not like it’s not good, hindi ko lang talaga nagustuhan ang simula. Parang nabilisan lang ako. Tingin ko mas maa-appreciate ko kung medyo dinahan-dahan nila kasi iyon yung part na pinapakita talaga ang kadakilaan ni May dahil tinutulungan nya si Bogz para mapasagot si Anna. Opinyon lang naman.

Another complain is iyong masyadong nagfocus ang story sa POV ni May kaya hindi ko masyadong na-feel ang love ni Bogz sa kanya. Parang tingin ko rebound parin ang labas ni May. Or ganoon lang ang tingin ko kasi maraming naibigay si May sa kanya at tanggap lang siya ng tanggap.

And another complain! (Boo Charmz! Dami mong complain!) Nalungkot lang ako na hindi nila binigyan masyado ng importansya ang role ni Robi(nakalimutan ko yung name). Well, hindi naman sa hindi nabigyan ng importansya… hindi ko lang masyadong na-feel ang presence nya.

Enough with the complains! Here are the parts that I liked…!

KIMERALD. I think they’re perfect for the role kasi feel mo talaga ang chemistry. Kung hindi ka kinilig ewan ko nalang sayo! Ha! Ha!

ACTING. The acting is not bad. Surprised nga ako na medyo ayos din ang acting ni Robi eh. Sana magkaroon siya ng ka-love team. Tiyak na sisikat siya! (maybe) haha~ Nagampanan din ng maayos ni Melissa ang role nya. Sa loob nga ng sinehan habang pinapanuod ko siya tuwing nilalandi niya si Bogz nagngingitngit ang kalooban ko at bulong ako ng bulong ng, “Landi..landi..ang landi mo!!!”

LINES. Iba talaga ang mga hirit sa movie na ito. “Tanga na kung tanga pero mahal kita!”, “Sinyota mo ako, Bogz! Sinyota mo ‘ko!”, “Kahit anong gawin ko laging kulang.. laging kulang.”, “G*** ka pala eh, ikaw lang naman ang hinihintay ko.”, “Bogz, tayo nalang.. aking ka nalang.”…. Madami pa eh, yan lang naaalala ko kasi pinapakita sa commercial! Noong biyernes ko pa kasi napanood.. sori naman, short term lang ang memory ko! Pero hanep talaga ang mga lines! Panalo!

Siguradong maraming naka-relate dito. Di na ako magtataka kung marami ang mag-bestfriend na lalaki at babae ang mapapaisip na, “Mahal ko ba siya? Mahal ba nya ako? Pwede kaya kami?”… pwedeng may na-inspired sa film na ito at biglang nagtapat! Aba, malay mo!

TT_TT. Naiyak ako sa part about sa families nila.. lalo na on May’s side. Medyo naka-relate ako kasi masakit talaga iyong ginagawa mo na nga ang lahat para sa iba pero parang bale wala lang. Hindi ka nila ma-appreciate. Tingin parin nila sayo wala kang magawang matino. Kaya nga naiiyak ako pag pinagsasabihan si May ng tatay nya eh. Hu-hu!

All in all, i rate this movie 8 out of 10.

Before I forgot.. grabe! Super ang kissing scenes dito!!! Ang dami at ang..tagal! Di ko ma-take! Samantalang noong last movie nila together na “I’m Falling For You” ang pangit ng kiss at dampi lang. Lurrve it!!! Kinilig ako, wafu ni Gerald! AHHH!!!

P.S.

At the ending, ang gara ng suot ni Kim. Hindi bagay. (pizzzz!)

Our Love Is Like A Song (Chapter 4)

CHAPTER 4

“Mookie, pupunta ka ba ngayon sa shop mo?” tanong ni Vincent sa kanya matapos kumain.

“Oo. Pagkatapos kong mag-urong dito maghahanda na ako para pumasok. Bakit?” Nilingon niya ito. Napangiti siya nang makitang inaayos nito ang lamesa at ang ayos ng mga upuan. Pakiramdam niya tuloy ay mag-asawa silang dalawa sa gawi nitong iyon. Ilusyonada ka Mookie! Isa kang ilusyonada!

“Natanggal kasi ang isang string ng gitara ko kagabi. Wala akong spare strings. Bibili sana ako doon.”

“Ah.. sige. Magkita nalang tayo sa garahe namin after an hour.” Matapos magligpit ay nagpaalam na ito sa kanilang mag-ina. Siya naman ay agad na naligo at nag-ayos. Natagalan siya sa pagpili ng damit. Para siyang teenager na pinaghahandaan ang isang date. Tinawagan niya ang mga kaibigan sa shop at sinabing ayusin ng mga ito ng maayos ang shop dahil pupunta si Vincent doon.

Makalipas ang mahigit isang oras ay nagpunta na siya ng garahe. Nandoon na si Vincent at nakasandal sa pader. Agad niya itong nilapitan.

“Why do girls take a very long time to prepare?” tanong nito sa kanya. “Shall I drive?”

“Hindi, ako nalang. Doon ka nalang sa passenger seat.” Pumasok na sila sa loob ng kanyang Lancer. Doon ito umupo sa backseat. Kumunot ang noo niya. “Ahem Mr. Arellano, hindi mo naman ako masyadong ginawang driver sa pag-upo mo diyan? Try mo kaya dito sa harapan umupo.” Saway niya dito.

Mukhang napahiya ito kaya mabilis na lumipat ito sa tabi niya. She breathed his scent. It’s a very masculine scent, nakakahalina ang amoy. Palihim niyang inamoy muli ang pabango nito.

“This is awkward.” Makaraang sabi nito.

Napatigil siya sa pag-amoy dito. Nag-alala na nahalata siya. “B-Bakit naman?”

“A girl is driving for me.” Mabuti nalang at hindi pala ang pag-amoy niya dito ang tinutukoy nito.

“Kaya narin gawin ng mga babae ang lahat kaya ng mga lalaki ngayon, Vincent. Mas magaling pa nga kami kasi nakakapanganak kami.” Umiral nanaman ang pagtatag niya sa bandila ng mga kababaihan.

He grinned and looked at her. “That’s not true. Isipin mo nga kung paano mabubuntis ang mga babae. Kailangan ng lalaki para mabuntis kayo. And to do that, they engange in—”

“T-Tama na. Ayos na, I get it. Manyakis mo naman.” Naaalibadbaran niyang sabi.

Tumawa ito. “Aww, I think there’s a virgin in this car. You can’t even stand hearing the word.” Aliw na aliw ito sa nalaman. Hindi naman sa inisip nito na may naka-una na sa kanya pero dahil sa nalaman nito na ganoon pala siya ka-inosente. “Come on Mookie, you’re already old enough for this topic.”

“Twenty-four palang ako.” Giit niya.

“And you think that’s not old enough. I bet hindi ka pa nahahalikan.” Natigilan ito. Napalingon siya dito. Pareho silang may naalala. Lumawak ang ngiti nito. “It’s your first kiss, isn’t it?”

“A-Anong bang sinasabi mo.” Pa-inosente niyang sagot. Hindi na niya kailangang ipagsigawan na ganoon siya ka-manang.

“Don’t you remember? I kissed you the first day I got here. Sinampal mo pa nga ako eh. I knew it. Hindi ka kasi marunong humalik.” He’s being a jerk again. Nagpuyos ang damdamin niya. Ako na ang manang, ako na ang mangmang! Pinaghahampas niya ang balikat nito.

“Bakit? Masama bang maging conservative? Masama bang hintayin ko iyong taong mamahalin ko? Hindi lahat ng babae malandi! Oo, manang na kung manang, eh ano naman? Wala akong pakialam!” patuloy parin siya sa paghampas dito. Napikon na talaga siya.

“Aray!” He grabbed her wrists to stop her from beating him. “Wala naman akong sinasabi na manang ka.” Napabuntong hininga ito. “Sorry kung nainis ka. I have nothing against manangs. Natutuwa lang ako kasi ngayon lang ako nakakita ng katulad mo. It’s a good thing, trust me.”

Inirapan niya ito at umayos ng upo. Nagsimula na siyang magmaneho papunta sa store niya. Tinignan niya ito. Diretso lang ang tingin nito sa daan at tahimik lang din na tulad niya. She decided to break the silence.

“Bakit sa isang apartment mo pa naisipang mag-stay? Alam mo nagsisimula na akong mag-isip na kuripot ka. At saka paano ka nakapunta dito nang hindi pinagkakaguluhan ng mga tao?”

He shrugged. “Wala lang. Puro sosyal nalang kami for three months sa America. Gusto ko lang ma-refresh. Hinatid ako dito. Doon ako mismo bumaba sa tapat ng bahay nyo tapos kumatok ako agad para walang makapansin sa akin. I talked with your mom about the rent then ayun na.”

Tumango-tango siya. She parked her car in front of her store. Nakita niyang nakaabang ang mga kaibigan niya sa counter para sa kanilang pagdating. Napansin din niyang walang customer sa loob at nakaharap ang closed sign sa pintuan. Mabuti narin iyon para hindi magkagulo sa loob ng shop kung sakaling may tao doon at pumasok si Vincent. Baka may masira pa doon.

Vincent put on his shades and an afro wig. “Saan nanggaling yan?” Gulat na tanong ni Mookie. “Mukha kang timang.”

Instead of answering her question ay agad nalang itong lumabas ng kotse at pinagbuksan siya ng pinto. Natuwa naman siya na gentleman din pala ito. Maybe he’s not much of a jerk at all. Tutal wala naman siyang naririnig na masama tungkol dito. Marahil ay tama nga si Cheska.

Nagmadali silang pumasok ng store. Si Cheska ang nagbukas ng pintuan sa kanila at agad iyyong isinara nang nakapasok na sila. Ibinaba nila ang venetian blinds sa store para hindi makita ang mga nangyayari sa loob.

Nang masara na ang lahat ay kinikilig na sinunggaban ng yakap ni Cheska si Vincent. Isinisway-sway pa ni Cheska ito. Inamoy-amoy din nito si Vincent.

“Ah… Ang sarap naman! Bestfriend, thanks for sharing!” Kilig nitong sabi. Naiilang na tinapik-tapik ni Vincent and likod ni Cheska.

Pakiramdam ni Mookie ay parang gusto niyang sabunutan ang kaibigan sa inaasal nito. Hindi niya nagugustuhan ang pagkalapit nito kay Vincent. “Ahem… Cheska.” Tawag niya dito. Lumingon ito sa kanya at kanya itong tinitigan.

Mukhang na-gets naman nito ang kahulugan ng tingin na iyon. “Oh sorry. I’m yours but you’re hers.” Pinisil-pisil nito ang braso ni Vincent. “Hay.. thi is paradise. But Ian is heaven and life!”

Pasimpleng kinurot niya ito sa tagiliran. Tumahimik na ito at tumabi sa kanya. “Ang landi mo, girl! Magpakababaeng Pilipina ka naman!” Inis niyang bulong dito.

“If I know jelly ka lang kasi natsansingan ko si Vincent!”

“Akala ko ba kay Ian ka? At hindi ako nagseselos. Bakit naman ako magseselos? Pfft.”

“Tulak ng bibig, kabig ng dibdib. Hmm?” Hindi na niya sinagot ito. Kanina pa siya nababad trip. Tinignan nalang niya sina Vincent at Jester na nag-uusap. Mukhang nagkakasundo ang dalawa habang ina-assist ni Jester si Vincent sa loob ng shop.

“Basta hindi ako nagseselos, Cheska.” Giit niya.

“Hindi ba tapos na tayo sa topic na yan?” She grinned. “Hindi ka maka-move on ah. You like him na?”

“Bakit naman ako magkakagusto sa taong mahigit isang linggo ko palang nakikilala?” Para sa kanya ay matagal na panahon ang kailangan para magkagusto siya sa isang tao.

“FYI, matagal mo nang kilala si Vincent. Since nabuo ang band nila which is.. four years ago? At saka like lang naman as in crush. Pero di ba nga matagal mo na siyang crush?”

“Fine. So I have a crush on him. Big deal. We all have crushes.” Katwiran niya.

“What if madevelop ka, friend?” Pumunta si Cheska sa counter para asikasuhin ang mga binili ni Vincent. Hindi lang string ang binili nito kundi isang clamp, strap, at guitar pick. Nilapitan niya si Vincent.

Tinignan niya ang guitar pick na binili nito. May print na rabbit iyon. “Bakit ka bumili ng bagong guitar pick? Rabbit pa ang design.”

“This guitar pick just reminds me of you. Wala naman kayong resemblance. I’ll treat this as a souvenir para there’s always something to remind me na napadaan ako dito.”

She bit her lip to stop herself from smiling. Na-touch siya sa sinabi nito. “Sentimental ka pala.” Their eyes met. Her heart skipped a beat. Bigla ay sumagi sa isip niya ang tanong ng kaibigan kanina. Paano nga kung madevelop siya? Hindi na imposible iyon ngayong nasa harapan na niya ito at nakakausap. At hindi rin niya maitatanggi ang kagustuhan niyang makilala pa ito ng mabuti.

“Bakit ka nga pala napadpad dito?” tanong ni Cheska kay Vincent matapos asikasuhin ang binili nito.

Binaling nito ang tingin kay Cheska. Nagbaba siya ng tingin na parang napahiya. “I’m here to find someone…special.” matipid nitong sagot. May kakaiba siyang naramdaman nang sabihin nitong espesyal na tao para dito ang hinahanap nito. She felt queasy. Cheska looked at her with concern.

“Ah.. maybe we can help you. Madami kaming kilala dito at baka kilala ng mga kakilala namin ang kakilala mo na hindi namin kilala.” Nalito lang sila sa sinabi ni Cheska. “In short, we’ll help you. May picture ka ba dyan?”

Vincent touched his pant’s left pocket. “Eh.. Oo.”

“Ay patingin!” Excited na sabi ni Cheska.

“O-Oo nga Vincent. Tutulungan ka na namin para mapabilis ang paghahanap mo.” Kahit na labag sa kalooban niya ay naisip niyang iyon parin ang tama niyang gawin. At wala rin siyang karapatang mag-inarte. Sino ba naman siya.

Napangiwi ito. Hindi alam kung ipapakita ba ang larawan o hindi. Then she remembered na may nakasulat sa likod ng larawan. Marahil nag-aalala itong mabasa ng iba ang nakasulat doon. “Sorry guys, I can’t show it to you.”

She knew it. Halata na disappointed si Cheska samantalang si Jester ay ayos lang. Sa pagkakakilala niya sa kaibigan ay hindi ito titigil hanggang hindi nakukuha ang gusto nito.

“Kahit name man lang nya ang sabihin mo? Please?” Hindi niya sinuway ang kaibigan sa pagiging persistent nito. Kahit man siya ay gustong malaman kahit man lang pangalan ng babaeng hinahanap nito at siguradong may special place sa puso nito.

Bumuntong hininga ito. Halatang hirap na hirap sa sitwasyon. “I call her Brie.”

May nickname pa talaga. Bakit pa kasi kailangang unti-untiin nito ang pagsabi ng mga bagay tungkol sa babaeng iyon? Parang kinurot ang puso niya nang tignan niya ang mga mata nito. He’s longing for Brie.. kung sino man ito. Nakatingin si Vincent sa kawalan na parang pagkasabi nito ng pangalan na iyon ay lumipad na ang isip nito. Nanunubig narin ang mga mata nito.

“Anong buong pangalan? Mahirap maghanap ng nickname lang.” Jester urged Vincent to talk more about this girl.

Inilabas nito ang larawan mula sa bulsa nito at ipinakita sa kanila. “Sabrina Caliente. She’s my girlfriend.”

The girl has a very angelic face. Nakabagsak ang itim na medyo kulot at mahabang buhok nito. Her hazel-colored eyes are very alluring and she also has a very sweet smile.. Stolen shot iyon habang tumutugtog ito ng gitara. She looks awfully familiar.

Natahimik silang tatlo. Lahat ay nakatitig lang sa larawan. Parang nag-eecho ang mga sinabi ni Vincent sa tainga ni Mookie. Hindi siya makapaniwala… small world. Nakaramdam ulit siya ng kurot sa puso niya pero mas masakit iyon. Sa lahat ng tao sa mundo, bakit doon pa sa babaeng iyon?

Nagpatuloy si Vincent sa pagkwento. “We were fine before I went to America. We kept our contact with each other for more than a month pero she just stopped replying to my messages. She wouldn’t answer my calls, reply to my mails or anything para lang magkausap kami. I’ve been really worried kaya gustong gusto ko nang bumalik dito noong time na iyon. Pero hindi pwede, we have a contract. Nang matapos ang tour I came back here right away to find her. May nakapagsabi sa akin na dito ko siya makikita kaya dumiretso ako dito sa Laguna.”

“S-Sab…” Nakapako parin ang kanyang mga mata sa larawan. Lahat sila ay gulat parin sa nalaman. Ang kanilang dating bandmate na si Sabrina ang girlfriend ni Vincent na hinahanap nito. Ang nasa isip naman nila ay kung bakit pinagtataguan nito si Vincent.

Vincent grabbed her shoulders. Hope visible on his face. “You know her?”

“Y-Yeah.. I k-know h-her. She’s from our b-band” Nabubulol na sinagot niya ito. Hindi parin siya makapaniwala. Hindi niya alam kung masasabing panaginip o bangungot ang nagyayari pero kahit ano man iyon ay gusto na niyang magising.

She then saw the best smile he showed so far. It’s even brighter than the smile from the poster. Ilang beses na ito ngumiti noong araw na iyon pero iba talaga ang dating niyon. May kakaibang init na dumampi sa kanyang puso. She gasped when he pulled her into a tight hug. Masyadong mahigpit iyon pero ayos lang sa kanya. She hugged him back at muling inamoy ito.

Her heart is beating crazily. Pakiramdam niya ay aatakihin na siya sa puso. Parang biglang naglaho ang kirot na nararamdaman niya kanina. It’s funny how a simple smile could affect her this much. Binuhat siya nito at pinaikot-ikot as he exploded with joy. She loved hearing him laugh.

“Yes!” Ibinaba na siya nito. “Buti nalang sinabi ko sa inyo. You’ll help me right? We’ll find her?” pagkumpirma nito.

Isang tango lang ang sinagot niya dito. Parang may hang over pa siya sa pagyakap nito. Nagulat siya nang hilahin siya nito.

“T-Teka, saan tayo pupunta?” nagtataka niyang tanong.

“Hanapin na natin siya ngayon! Tara na, dali!” Kinuha nito ang plastic ng pinamili kay Cheska at hinila siya nito palabas ng shop. Natauhan na siya.

“Hep hep! May trabaho pa ako Vincent. At saka bumalik nga tayo sa loob. Mamaya magkaroon ng stampede dito.”

“Naka-disguise pa ako.” Napansin niya na suot parin nito ang afro na wig nito.

Nilingon niya ang shop. Nakasilip si Cheska sa bintana at sinasabi nito na ayos lang na umalis siya. Si Jester naman ay nakatingin lang sa kanilang dalawa ni Vincent. “Sige na nga. Get in the car, bilis!” Ayaw niya talagang maabutan ng loka-lokang fan sa nito kung sakali mang may makakilala dito.

Pumasok na sila sa kotse. Bakas sa mukha nito ang excitement. Para itong batang nawala na ihahatid na papunta sa tahanan nito. Sabrina, kahit kailan talaga. You’re one lucky girl.

Kinuha niya ang cellphone at dinial ang number nito. Hinintay niyang may sumagot noon. “Hello?”

<<<PREVIOUS ************************************************ NEXT>>>

Alamat ng Surigao

As promised, nandito na ang Alamat ng Surigao na matagal kong hinalughog sa internet pero hindi ko naman nakita. I ended up asking my teacher na kung pwede ko bang i-photocopy ang kwento na nasa libro nya. I posted it here for reference purposes kasi wala talaga akong nakitang ganitong story sa net. ^^

***

ALAMAT NG SURIGAO

Sa malawak na karagatan ng Mindanao dalawang magpinsan ang inabot ng masamang panahon sa kanilang pamamalakaya, sina Ben at Leo.

“Paano insan isa lang itong katig natin napakalakas ng alon.” Ani Ben na nandidilat sa naglalakihang alon.

“Lakasan mo ang loob mo Ben,” giit ni Leo. “Basta pagbutihin natin ang pagsagwan. Huwag ka agad mawawalan ng pag-asa.”

“Hindi…. hindi kasi ako masyadong marunong lumangoy,” giit ni Ben, “kaya kinakabahan ako, isa pa napakadilim sa sobrang lakas ng ulan.”

Napadilat ang magpinsan sa malalaking alon na papalapit ng papalapit sa kanila.

“Pinsan nakikita mo ba ang nakikita ko?” usisa ni Ben.

“Oo.” ani Leo.

“Napakalaking alon,” ani Ben na putlang-putla, “palagay ko’y katapusan na natin,”

“Manalangin ka sa Maykapal,” ani Leo na namumutla na rin, “magdasal ka na, tayo’y maliligtas.”

Binilisan nga ng magpinsan ang pagsagwan hindi nila alintana ang bigat ng ulan sa kanilang katawan. Naisipang itapon nila ang kanilang isda sa dagat. Ang mga tubig na pumapasok sa kanilang bangka ay pinipilit na alisin ni Leo.

Hindi nila inaasahan ang pagbagsak ng napakalaking alon sa kanilang bangka, sumambulat silang magpinsan. Hindi nila nakita ang bangka sa lakas ng paghampas ng alon.

“Nasaan na ang bangka Ben?” ani Leo.

“Ewan ko,” ani Ben na kakampay-kampay sa paglangoy, “hindi ko alam, inanod na iyon.”

“Halika, kumapit ka sa akin,” ani Leo na inabot ang kamay, “hawak kang mabuti sa akin.”

Hindi naman nagtagal nawala na ang sama ng panahon, lumiwanag ang kalangitan at tanaw na nila Ben at Leo ang kanilang dalampasigan, nakita nila ang kanilang bangka na nakataob at napadpad na roon.

Kanila itong itinihaya dahil ito’y nakataob. Nagulat ang magpinsan nang makita nila ang napakalaking basket na may lamang bata sa loob. Ang lampin ng bata ay may nakasulat na letra na ‘RA’ na tila ibinurda. Tuwang-tuwa sina Ben nang makita ang bata, subalit binalaan siya ni Leo na itapon iyon dahil iyon ay demonyo.

“Akin ang batang ito,” giit ni Ben, “anghel ang batang ito at hindi demonyo.”

Biglang nakarinig ng tinig sa silahis ng araw na tila nagbukas. “Iyan ang aking anak, siya ang tagapagligtas ninyo.”

Nawala ang tinig sa itaas at muling nagtalo ang magpinsan. Pinilit ngang kunin ni Leo ang bata kay Ben, ngunit maagap si Ben at hindi inaasahang natapilok si Leo at bumundol ang ulo niya sa bato. Dahil sa pagkawala ng malay ni Leo, nakita na lamang niya si Ben na nakasakay na sa bangka at kasama pa ang sanggol.

Sa pagkakataong iyon ay biglang sumama ang panahon, nakita ni Leo na kinain ang kanyang pinsan ng napakalaking alon at hindi na ito nakita ng kanyang paningin.

“Sori gaw.” ani Leo sa kanyang pinsan. Sapagkat ang ibig sabihin sa Bisaya ng salitang gaw ay pinsan. Magmula noong lumutang ang pulo sa lugar na kinalubugan ni Ben, tinawag na itong Surigao, dahil ang pinsan ni Leo na si Ben ay nawala doon.

-THE END-

***

Bakit kaya madalas ganoon ang lamat ng mga lugar, ano? May mamamatay tapos may tutubo na pulo. Haha. Bakit ba hindi ako tinatantanan ng pangalan na BEN?!

Well, I hope nakatulong ako sa paghahanap ninyo ng Alamat ng Surigao. Kung kokopyahin mo lagyan mo ng reference dahil illegal kapag hindi mo nilagyan iyon! Haha!

OH TEKA LANG! Wag ka munang umalis. Pasyal ka muna sa blog ko. 😛

Ingat mga Bulakenyo!!

Alam kong super off topic nito para sa blog ko pero gusto ko lang na maging aware kayo sa mga nangyayari sa paligid. Marami na akong nababalitaan about rapists anf kidnappers na gumagala sa paligid so kung wala pa kayong naririnig about those, sana maging aware na kayo ngayon.

Ang unang balitang nasagap ko about those is last year pa around November. May gumagala daw na rapist sa guiguinto doon lang sa pagbaba ng tulay. Nakalimutan ko ang story about the victim. Sorry naman. Haha.

Ang pangalawang nabalitaan ko ay noong isang araw lang. May isang estudyante daw mula sa isang kilalang unibersidad sa Malolos ang na-kidnap. Linggo daw noon at naroroon ang estudyante dahil may tatapusin daw silang project ng kaklase nya. Halos walang tao sa daan noong araw na iyon. Habang mag-isang naglalakad ay may dumaan na van at hinablot siya papasok. Mayroon daw styro sa loob ng van.. marahil ay para maging soundproof o di kaya ay para walang masilip sa loob. Marami daw sila sa loob ng van. Puro mga bata. Kinuha ng mga kidnappers ang pera nila at cellphone. Mga bandang hapon ay ibinaba nila ang mga bata sa van at pinalaya. Marahil ay napansing wala silang makukuhang malaking ransom sa mga ito? Ewan ko. Ngunit ang hindi ko maintindihan ay iyong ibinalik ng mga kidnappers ang cellphone kaya nakatawag ang bata sa mga magulang niya. Nakakapagtaka talaga.. ang weird!

Ang pangatlo ay ang text message na natanggap ko ngayon ngayon lang. Here’s what is says (edited for better understanding):

ANNOUNCEMENT:
Mga friends, especially sa GIRLS. Please beware! Kapag may nakita kayong bata na umiiyak at sinabing nawawala daw siya, WAG KAYONG MANIWALA. May ibibigay siyang address sa inyo. HUWAG MONG IHAHATID DOON. Bagkus ay dalhin mo nalang sa police station o dedmahin mo nalang. Dadalhin ka niya sa isang bahay at pag nag-doorbell ka ay may kuryente iyon at mahihimatay ka. Pagkagising mo ay nasa isang lugar ka na. NAKED. Rape victim ka na. Bagong style ito ng isang gang. (particularly, itinatapon sa guiguinto).

That’s totally creepy, don’t you think? Ikaw na nga itong tumulong sa isang ‘inosenteng’ bata, aba, na-rape ka pa!

Yan lang ang alam ko. Gusto ko lang na maging aware kayo tungkol sa mga ganyang bagay.

If ever may na-encounter kayo na anything suspicious, TRUST YOUR INSTINCTS. Wala namang mawawala sayo kung iiwas ka. Kailangang mag-ingat dahil delikado na talaga ang panahon ngayon. Bulacan used to be peaceful. Wala naman akong nababalitaang mga ganyan noon.

Ingat ka! ><"

Our Love Is Like A Song (Chapter 3)

CHAPTER 3

Hindi na siya nagtataka kung ang inihahandang hapunan ng nanay niya ay para kay Vincent. Simula kasi nang dumating doon ang binata ay lagi itong may special treatment. Ang gusto pa nga nito ay doon sa bahay nila kumain si Vincent pero tumanggi ang binata. Tuloy ay lagi pa siyang naiistorbo sa pagdadala ng pagkain dito. Nagsandok na ang kanyang ina ng kanin at ulam at inabot sa kanya. Hindi na niya hinintay ang pagtatalak ni Aling Doray at pumunta na siya sa apartment ng binata.

Ilang beses na siyang kumakatok sa pintuan ngunit walang sumasagot. Abuso na ito ah. Nangangalay na ako dito!

“Hoy, ano.. Vincent! Nandyan ka ba? Papasok na ako.” Pinihit niya ang doorknob at itinulak ng kaunti ang pintuan upang sumilip. Her eyes scanned the room and she found him sitting on the sofa, his hands cupping his face.

Anak ng tokwa! Nandito lang pala hindi pa ako pinagbuksan ng pinto. Nang-aasar ba? Torture na ‘to!

Tatawagin sana niya ito when she heard him sob. He’s…crying? Hindi makapaniwala si Mookie. Hindi tuloy niya alam kung papasok ba siya o hindi. Tatalikod siya nang may dumaan na pusa sa harapan niya na ikinagulat niya. “Ay pusang mahabagin!”

Itinikom niya ang bibig. Siguradong narinig siya ni Vincent at baka isipin pa nito na tsismosa siya. Narinig niya ang pagbukas ng pinto at lumabas si Vincent mula doon. Nanatili siyang nakatalikod dito.

“What are you doing here?” may bahid na inis ang boses nito. “Humarap ka nga sa akin.”

Can’t you see I’m doing you a favor by not looking at you after you cry? Ang akala niya ay hindi ito magpapakita sa kanya dahil siguradong mahahalata niyang umiyak ito. Nagkamali siya. Sinunod niya ito. Humarap siya kay Vincent. I knew it, namumula ang mata nya.

His face softened a little nang makita nito ang dinadala niya. “Are those for me?”

“Obvious ba? Ikaw lang kaya ang boarder namin na binibigyan ng pagkain ni nanay.” Inabot niya dito ang plato at mangkok.

“Thanks. Sana kinatok mo nalang ako kaysa naghihintay ka dito sa labas.” Muntik na niyang batukan ito kung hindi lang siya nakapagpigil. Kung alam lang sana nito na bukod sa katok ay tinatawag din niya ito pero he’s busy crying.

Isang tango nalang ang isinagot niya dito. “Hindi mo ba ako papapasukin?”

Parang nag-aalangan pa ito kung dapat siya nitong papasukin. Aba! Naman, pinag-iisipan pa ako ng masama.

“Sure, come in. Hintayin mo nalang na itong mga plato. Ililipat ko lang ng lalagyan.”

Dumiretso sa kusina si Vincent at tumuloy naman siya sa sala. Umupo siya sa sofa na kanina ay inuupuan nito. Maraming nagkalat na music sheets sa table and crumpled ones sa sahig. Bilang isang organized na tao ay nairita siya sa nakita kaya nagkusa na siyang ayusin ang mga iyon. Sa pag-angat ng music sheet sa table ay may nakita siyang larawan ngunit nakatalikod iyon.

Curiosity got the better of her. Ito ba ang dahilan ng pag-iyak ni Vincent kanina? Gusto niyang malaman kung ano ang nasa litrato. May nakasulat sa likod ng larawan. Kinuha niya ito upang makita ng maayos ang nakasulat.

“Don’t touch that!” Sa gulat ay nabitawan niya ang larawan at nahulog ito sa sahig. Lumapit si Vincent sa kanya at ibinigay sa kanya ang mga plato. Pinulot nito ang larawan at nilagay ito sa bulsa. Umupo ito sa isa pang upuan malapit sa kanya.

Kumuha ito ng lapis at nagsimulang magsulat sa music sheet. Dinampot nito ang gitara mula sa gilid at nagsimulang tumugtog. The music is slow and she can tell it’s a love song. May kakaibang dulot sa kanya ang tinutugtog ni Vincent. Para bang naninikip ang dibdib niya. It’s a very sad song. Siguradong maiiyak siya kung lalapatan ito ng lyrics.

“That’s a very sad song.” Komento niya.

Tumingin sa kanya si Vincent. “Nandito ka parin?”

Prente siyang umupo. “Masama bang tumambay dito?”

Bumuntong hininga ito. “Fine, pero huwag ka nalang maingay.” Tinitigan lang niya ito habang tumutugtog. She got bored after a few minutes kaya dumampot siya ng isang music sheet at lapis mula dito. Binasa niya ang music sheet. She started editing the music.

Tumigil si Vincent sa ginagawa at tinignan siya. “What are you doing?” nakakunot noong tanong nito.

“I’m editing this crumpled music sheet. Sayang naman eh at mukhang maganda naman ang simula. Pumangit lang bandang bridge.”

“May alam ka ba sa music?” Walang bilib na tanong nito sa kanya.

“Of course. That’s why I own a music store. And I was in a band a few years ago.” Huminto siya sa ginagawa. Kinuha niya ang mga plato at lumabas. Pagbalik ay dala nya ang guitar pick na napulot niya noon.

“Bakit bigla ka nalang lumabas?”

“May naalala kasi ako. Here,” Inabot niya kay Vincent ang guitar pick. “I think it’s yours.”

He took the pick from her and inspected it. “My guitar pick! I’ve been looking for this everywhere! I can remember this scratch and the design.” Itinuro nito sa kanya ang scratch na tinutukoy nito. “How did you get this?”

Namula siya. Umurong din ang dila niya. Hindi naman niya pwedeng sabihin na nang sundan niya ito ay nahulog ang guitar pick nito at pinulot niya iyon. Malalaman nitong nagka-crush siya dito noon… hanggang ngayon.

“Nevermind about that.” Mukhang masayang-masaya ito kaya hindi na ito nag-abalang hintayin ang sagot niya. She felt relieved. “This is my first guitar pick. I got it since I was twelve. Bigay sa akin ni papa.”

Umupo siya. Mukhang mago-open up ito sa kanya. She wants to know more about him.

“Nasugatan kasi ang daliri ko habang nag-gigitara kaya binili niya ito. Even though he shows that he’s against my love for music, nararamdaman ko parin ang suporta niya through his little acts of helping me. Sayang wala na siya ngayon para makita niya ang success ko.”

“Bestfriend ko si Ian since highschool. Pareho naming gusto ang music kaya madalas kaming mag-jamming. We even compose our own songs. Bumuo kami ng banda kasama ang iba pa naming katropa pero nagkahiwalay kami when we entered college. But Ian and I keep contacting each other. We visit each others’ house para lang mag-jam session.” Napangiti ito na para bang inaalala ang mga pangyayari at mga kalokohan na nagawa nila.

“Then, we met the other guys. Sina Teb, Nate, at Xavier. Marami kaming problema na pinagdaanan para lang marating namin ang kung ano kami ngayon. We were not the best of friends back then.” Lumungkot ang mata nito. “Then I met her..”

Tumaas ang kilay niya. Her? Was she the reason behind his tears? Hindi na ito nagsalita pa.

“Then what?”

Tumayo na ito mula sa kinauupuan. “It’s getting late. Umuwi ka na.”

Ramdam niya na pinapalayas na siya nito. Sinakyan nalang niya ito. “Oo nga. S-Sige, aalis na ako. Salamat sa kwento. Sa uulitin?”

Tumango ito. Their arms brushed nang papalabas na siya ng pintuan. She gulped. Pakiramdam niya ay nakuryente siya. Paglabas ay humarap siya dito. “Goodnight, Vincent.”

“Goodniight, Mookie.”

Napako na ata ang paa niya sa kinaroroonan niya. Ayaw pa niya talagang umalis. Gusto pa niya ito makasama. Parang may kumiliti sa puso niya nang sabihin nito ang pangalan niya.

“S-Sige… bukas nalang ulit.” Paalam niya muli.

“Okay, see you tomorrow.”

“Okay.”

“Yeah.”

“Fine.”

“Fine.”

“Yeah.”

“Mookie?”

“Hm?”

“Hindi ka pa ba aalis?”

Parang nabuhusan siya ng malamig na tubig. “Ahm… Aalis na nga. Heto na po.” Tumalikod na siya dito at bumalik na sa kanilang bahay.

Nagkulong siya sa kanyang kwarto. Nilapitan niya ang pinakapaborito niyang poster ni Vincent na nasa dingding sa gilid ng kanyang kama. She traced his cheeks. Napakasaya nito sa poster na iyon. Hindi pa niya nakikita ang ngiting iyon mula sa binata, kahit na isang simpleng ngiti na mula sa puso ay hindi pa niya nasisilayan.

May pakiramdam siyang ang babaeng tinutukoy ni Vincent ay ang dahilan ng kalungkutan nito. Ano ba ito sa buhay ni Vincent para magkaganoon ito? Gusto niyang malaman ang nangyari. Kung makikita niya ang babeng iyon ay pagsasabihan niya ito dahil nakaya nitong saktan si Vincent ng ganoon.

Kinabukasan ay ginawa niya ang kanyang daily routine. Lumabas siya sa veranda upang mag-stretching. Habang abala sa pagbanat ng buto ay sumagi sa isip niya ang gwapong mukha ni Vincent. Napakagwapong nilalang talaga nito. His curly brown hair is a perfect match for his brown eyes. Simple lang naman ito manamit pero kapag nakikita niya ito ay para bang napakaperpekto nito sa mata niya. Ang sa alam niya ay twenty-five years old na ito pero kahit ganoon ay mukhang bata parin ito. Kaso nga lang ay nangungulubot na ang noo nito kakaisip sa problema nito. Gusto man niyang makatulong ay wala naman siyang magawa.

Gusto sana niya ay makita itong nakangiti. Gusto niyang ngumiti ito para sa kanya. Nais sana niyang mapasaya ito hindi dahil sa naaawa siya dito ngunit dahil sa gusto lang niya. Dahil sa isiping iyon ay may nabuong misyon sa isip niya. Pangingitiin niya si Vincent. Napangiti siya. Kung mapapasaya niya ito ay parang tumamama na siya sa lotto.

“Good morning,” Muntik na siyang matuwad nang marinig ang boses ni Vincent.

“M-Magandang umaga din.” Kunyari’y wala siyang pakialam na nandoon ito at nagpatuloy siya sa pag-iistretching.

“Hobby mo na bang ipakita sa akin ang pusod mo every morning?”

Tumigil siya at umayos ng tayo. Hinila niya pababa ang tank top niya. Iyon kasi ang pantulog niya – tank top at shorts. “Hindi po. Kung hindi mo maatim tignan ang bilog na bilog kong pusod eh di wag mong tignan. Simple.”

“I never said I hate it, didn’t I?” Ngumiti ito. “Ang totoo natutuwa nga akong tignan ka tuwing umaga. Nakakagaan ng loob.”

Parang may nagpalakpakang anghel sa paligid niya. Ngumiti ito at natutuwa ito sa kanya. Keep it up, Mookie!

“Tara sumama ka na sa aming mag-agahan.” Yaya niya dito. Mukhang nagtaka ito sa kanya. Simula kasi nang dumating ito doon ay naiinis siya kapag sumasama ito sa hapag kainan nila. “Friends na tayo, di ba?” She crossed her fingers hoping he will agree. Kung gusto niya itong pasayahin ay dapat maging magkaibigan muna sila.

“Yeah.” Pumunta ito sa veranda nila at binuksan ang front door ng bahay nila. “Tara tsibog na tayo.”

She laughed. They entered the house at mukhang gulat na gulat si Aling Doray na nandoon si Vincent.

“Ako nagpapasok sa kanya nay. Wag kang mag-panic.”

“Aba’y…. I’m so very speechless.” Tumawa si Mookie. Maski si Vincent ay napapangiti. Nakakaaliw pakinggan ang pag-iingles ng nanay niya. “Good morning, Vincent. Welcome to our house. You should feel at home you know? Can you feel it? I feel it too! I will go prepare our agahan so you wait there.” Nagmamadali itong nagpunta sa kusina upang magluto.

“Hindi mo ba tutulungang magluto si Aling Doray?” Tanong ni Vincent sa kanya.

Napakamot siya sa batok. “Ahm… Alam mo kasi simula noong sixteen ako hindi na ako pinapahawak ni nanay ng kalan. Kagagaling ko lang sa school noon. Tapos ininit ko iyong ulam sa kalan eh gumawa ako ng assignment kaya nakalimutan kong may iniinit nga pala ako. After two hours may naaamoy akong sunog then paglabas ko ng kwarto parang may fog sa bahay. Naalala ko na may iniinit nga pala ako! Nagmadali akong pumunta sa kusina tapos nakita ko iyong kaldero na itim na itim na tapos tunaw na ang hawakan na plastic! Grabe, pinatay ko agad ang kalan at gas. Pagtanggal ko sa takip nakita ko iyong ulam naging uling.” Habang nagsasalaysay ay inaakto pa niya ang mga pangyayari. Tawa ng tawa si Vincet habang pinagmamasdan siya.

“Tapos timing naman na biglang dumating si nanay! Grabe ang latay ko noon. Muntik ko na daw kasi pasabugin iyong bahay namin. The end.” Vincent is laughing hysterically at para bang mauubusan ito ng hangin. Nahawa na siya sa tawa nito. “Hoy! Haha, easy ka lang, baka mamatay ka sa katatawa!”

“Haha.. p-pasensya ka na M-Mookie.. haha.. kasi naman n-nakakatawa iyong kwento mo.. hahahaha,” Patuloy parin ang tawa nito. “Oh man, I haven’t laughed this much since we went to America.”

“Oo nga pala. Nagpunta nga pala kayo sa America for three months. Kwento ka naman! Maganda ba doon?”

Nagsimula na itong magkwento. Simula nang dumating sila hanggang sa bumalik sila dito. Nalaman din niya na may hinahanap pala ito kaya ito nandoon sa Laguna. Nang sabihin nito iyon ay may nakita siyang bakas ng kalungkutan sa boses nito.

“Bakit hindi mo nalang siya ipahanap sa mga detective?” mahihirapan kasi ito kung mag-isa lang itong maghahanap.

“I don’t want to. Gusto ko ako mismo ang maghahanap sa kanya. This is a very personal matter. I really need to talk to her. I have so many things to ask her.”

Bigla ay nainggit siya sa babaeng iyon na binubuhusan ni Vincent ng ganoong atensyon. Ano bang problema ng babaeng iyon? Maya-maya ay niyaya na sila ni Aling Doray na kumain.

“Wala na po bang kapatid si Mookie?” tanong ni Vincent kay Aling Doray nang mapansing silang tatlo lang ang nasa hapag-kainan.

“My brother died in a car accident when I was eighteen. My father left us when I was ten.” Simpleng sagot ni Mookie.

“Sorry.” Ramdam nito na sensitibo ang mga ito sa topic na iyon.

“Nako huwag kang mag-alala. Ayos na kami ngayon. Masaya naman kami ni Mookie dito kahit kaming dalawa lang. Kaso malungkot din minsan kasi nasasawa na ako sa pagmumukha ng anak ko na ito eh.” Tinitigan ni Mookie ang nanay niya. “Kaya nga ang sabi ko ay maghanap na siya ng boypren at asawahin na niya para naman lumaki ang pamilya namin. At saka gusto ko nang magkaroon ng apo habang bata pa ako! Gusto ko berks kami ng apo ko.”

“Nay, wala pa sa isip ko ang pag-aasawa. At kung gusto nyo ng bagong mukha ayan nalang hong si Vincent ang titigan ninyo.” Siguradong hindi kayo magsasawa.

<<<PREVIOUS ************************************************ NEXT>>>

New Year’s Resolution ni Charmz [2010]

Ang echos ko~ haha.. as if naman matutupad ko lahat ng nandito. Oh well, sana nga magawa ko ang lahat ng ito.

1. Magkaroon ng update or new post kahit isang beses lang sa isang buwan.

2.Makatapos ng story (kahit isa lang!!!) this year.

3. Umabot ng 3000 views ang blog na ‘to. (Malapit lapit na..! haha..) [March 16, 2010]

4. Kunin ang ym ng lahat ng cute na napapadaan dito. (lahat ng napapadaan dito kyut! haha)

5. Magkakita ng theme na makukuntento ako at hindi ko na papalitan.

THE END.

Ang dami ano? Hahaha~ Parang mahirap atang gawin yung #1.. hindi bale, kaya ko ‘to!!! Wuuuu~